به گزارش قدس آنلاین،  یکی از اعضای سازمان پزشکان بدون مرز در گفتگو با روزنامه اتریشی "دی پرسه" در شرح اوضاع فاجعه بار اقلیت مسلمانان روهینگیای پناهنده در بنگلادش این طور گفت که بسیاری از انسان ها در این منطقه هستند که اکنون به کمک ما نیاز دارند. ابعاد این بدبختی را ما به عنوان فردی که خارج از بحران قرار داریم به سختی می توانیم تصور کنیم.

تیم "آرون یگان"، هماهنگ کننده پروژه پزشکان بدون مرز در بنگلادش به امور صدها هزار روهینگیایی در بنگلادش رسیدگی می کند. حدود ۴۳۶ هزار از اقلیت مسلمانان روهینگیا از ماه آگوست از کشتار ارتش میانمار فرار کرده و به کشور همسایه خود بنگلادش پناهنده شده اند.

 "آرون یگان" درباره اوضاع این پناهندگان در بنگلادش به روزنامه اتریشی دی پرسه گفت: ظرفیت به طور کامل تکمیل است. حتی قبل از این موج اخیر پناهندگان، صدها هزار روهینگیایی که سال های گذشته از میانمار فرار کرده بودند در اردوگاه های مجهز بنگلادش اقامت داشتند.

این مسئول سازمان پزشکان بدون مرز در بخش دیگری از سخنانش تاکید کرد که چالش ها برای امدادگران در این منطقه بسیار زیاد است. هیچ خیابان آسفالتی برای دسترسی به اردوگاه های پناهندگان وجود ندارد و تنها راه های خاکی است که هنگام بارش باران پر از گل و لای می شود.

وی از کمبود سرویس های بهداشتی در این اردوگاهها خبر داده و گفت: برای پناهندگان روهینگیایی مواد غذایی، دارو، لباس و بخصوص آّب تمیز وجود ندارد و پناهندگان معمولا آب های کثیف مزارع برنج و یا گودال های پر شده از باران و یا چاه هایی که خود کشف می کنند و معمولا آلوده به ادرار است را می نوشند. سازمان بهداشت جهانی درباره خطر حاد شیوع بیماری وبا در اردوگاه های مملو از جمعیت در این منطقه هشدار داده است.

یگان به نمایندگی از سازمان پزشکان بدون مرز اعلام کرد که ما بنابراین خواستار کمک های بین المللی سریع برای جلوگیری از یک فاجعه انسانی در این منطقه هستیم.

این مسئول سازمان پزشکان بدون مرز اظهار داشت که بسیاری از پناهندگان روهینگیایی در حالی که هیچ چیزی همراه خود ندارند و با دست خالی به اردوگاه ها می رسند. آن ها از نظامیانی سخن می گویند که چندی پیش خانه های آن ها را سوزانده اند.

به گفته وی بنگلادش از شمار بالای پناهندگان پر شده و امیدوار به بازگشت قریب الوقوع روهینگیایی ها به میانمار است. از این رو پناهندگان اجازه ندارند اردوگاه ها را ترک کنند. اما سوال اینجاست که آیا یک بازگشت سریع ممکن است؟ ترسی عمیق در این منطقه حاکم است. درباره آینده نمی توان سخن گفت. تنها در حال حاضر بقای صرف برای این پناهندگان مطرح است.